Od tego ma internautów.
Tak sobie obcuję dziś z jednym z diabelskich wynalazków naszej cywilizacji, na dowód tego, że jestem jej nieodłącznym elementem. Czytam wiadomości, śledzę dyskusje na różnych portalach, szczycę się wygodą z góry narzuconych tematów, możliwością pośredniego lub też bezpośredniego uczestniczenia w nich. Uczestniczyć w nich wszystkich nie sposób, nie wynika to jednak z braku możliwości technicznych, a tym bardziej osobniczych (o tak, prawy ;)Polak potrafi), raczej z braku takiej potrzeby. Ale bez złośliwości.
Ludzie mają potrzebę komunikacji, obcowania ze światem, z ludźmi, z kulturą, przekonaniami innych ludzi. Nawzajem pragną prześcigać się intelektualnie, przedstawiając swoje racje, wartości, celem utwierdzania się w świadomości swojego bytu, z obawy że w każdej chwili mogą po prostu zniknąć.
Nachalna prowokacja aż bije po oczach. Nie, to nie ekran komputera przed którym spędzamy dni i noce. Wszystkiemu winien niedokarmiony głód zaspokajany zachłannie w obawie przed autodestrukcją.
W końcu organizm ludzki posiada niestety taki mechanizm, jest zaprogramowany na gromadzenie zapasów, w ten sposób zabezpiecza się na dni nędzy i posuchy.
A gdyby tak skorzystać z bieżących zasobów naszej ‘integralności’, zrobić coś tylko dla siebie, pielęgnować w sobie tę piękną ideę ‘myślę, więc jestem’, ale na moment zapomnieć, że ‘wszystko jest na sprzedaż’? Wyjść na świeże powietrze, przepłukać wodą usta, uważając przy tym aby jednym czy drugim nazbyt się nie zachłysnąć.
Byłam, sprawdziłam, polecam.
